Hi lieve vriendjes,

Wat vliegt de tijd snel zeg hier!! Volgende week begin ik alweer aan mn 3^emaand, dus eigenlijk zit ik al op de helft van mijn werktijd hier, want JAAA pap&mam komen mij opzoeken april, hoe gaaaaaf!!! Maar dat betekend dat ik nog maar 3 maanden bij de familie heb, want de andere 2 maanden ga ik reizen!!

Woensdagavond 5 februari had ik een bdayparty van een andere Nederlandse Au Pair Eva. Sofie en ik liepen met 5 andere meisjes naar haar huis. Onderweg al 2 nieuwe meisjes leren kennen, één uit duitsland en de andere uit zweden. Het was echt een super gezellig avond, met hapjes, bbq en een paar drankjes (en ja, die kwamen best snel aan). Toen Eva en ik even nederlands spraken, was dat ook erg moeilijk. Ik kon niet eens op de nederlandse woorden komen, nu al niet meer.. Hoe erg zou het dan wel niet zijn als ik weer thuis kom over 6 maand?! Maargoed, het was wel even chill om weer nederlands te praten, dus binnenkort maar een keertje met haar afspreken.

Donderdags erna was iedereen vrij, omdat het Waitangi Day was. Sofie, Anna, Anna, Rebekka en ik zijn naar de bios geweest. Onderhand wordt het wel eens tijd voor een jaarkaart voor Sofie en mij, omdat wij bijna elk weekend of om het weekend naar de bios gaan!!

Vrijdag was een ‘rare’ dag. Moest ‘s ochtends van 6.45 tot 10.00 werken, zou daarna skypen met pap&mam, maar omdat Michael al een beetje vervelend was die dag, zei ik tegen Anna dat als ze me nodig had, ze mij maar moest roepen. Dus na een half uur skype was het al zover, ik hoorde Michael en Luke allebei huilen, dus er moest wel iets aan de hand zijn. Anna klopte 5 minuten later op mn deur, of ik even wou boven wou komen. Michael had zijn ‘pop’ op Luke zijn hoofd gegooid, dus hij moest in de time out. Anna had hem op de grond gezet, maar op de een of andere manier kwam zijn been onder zijn kont terecht en verdraaide hij zijn knie. Hij stopte niet met huilen, dus Anna vroeg of ik even met hem stukje wou wandelen. Maar toen hij wou lopen, zakte hij door zn knie en begon ie nog harder te huilen. We zijn meteen naar de dokter gegaan, waar we 1,5uur moesten wachten op de dokter. Daarna moest er een foto van zijn been worden gemaakt om te kijken of er ergens een breuk was te vinden. Na weer 1,5 uur wachten, kregen we eindelijk de uitslag met dat er waarschijnlijk een breukje te vinden was ergens onder zijn knie (wat vaker voor komt bij peuters zeiden ze), maar omdat het niet goed te zien was, moesten we over 10 dagen weer komen. Ze zouden zijn been ingipsen en dan mochten we naar huis. Maar ondertussen was de foto naar het ziekenhuis gestuurd, die had liever dat we daar nog even langs kwamen om het voor de zekerheid te checken. Snel eerst even langs huis, spullen ophalen (want Michael moest misschien wel een nachtje blijven) en dan door naar het ziekenhuis. Daar aangekomen moesten we weer een uur wachten, toen zaten we in kamer waar na 2 uur pas een dokter kwam. Die vertelde ons dat Michael maandag weer moest komen, maar hij niet zeker wist of hij het hele weekend in het ziekenhuis moest blijven, of dat hij het weekend naar huis kon en maandag terug moest komen. Dus na weer een uur wachten werd er bloed geprikt om te kijken of hij geen infecties of iets had. Na wéér een uur kregen we eindelijk de uitslag, hij zei dat er waarschijnlijk niet zoveel aan de hand was, met het uiteindelijke resultaat dat we gewoon naar huis mochten, zonder gips of iets, en 10 dagen later weer terug moesten komen omdat ze het ook in het ziekenhuis niet goed konden zien.
Dus na 9 uur in het ziekenhuis hebben door gebracht, gingen we naar huis met het idee; van 3 nachten in het ziekenhuis, met gips en goede controle, naar gewoon naar huis zonder gips, wat een raar ziekenhuis…

Het weekend van 8/9 februari was Lisanne in Auckland. Zaterdag zijn Lisanne, Celine (een ander Nederlands meisje, die Lisanne en ik hebben leren kennen tijdens de voorbereidingsdag in Nederland, is in nieuw-zeeland sinds eind januari), Sofie en ik naar het Auckland Museum geweest. Ik en een museum is dus he-le-maal niks, maar dit was best cool!! Er waren veel verschillende gedeeltes; maori cultuur, vulkanen/aardbevingen, klimaat, onderwater, oude kunst enz. Als je kon aantonen dat je in Auckland woont, mocht je gratis naar binnen. Maar wij hebben een ticket gekocht, omdat we dan de bekende Maori dans konden zien, de ‘Haka’. 5 Mensen van de Maori gaven een optreden, met dansen en ze legden bekende voorwerpen uit. Toch zaten wij vol spanning te wachten op de ‘Haka’ dans. En brrr, wat is die eng, ik werd er echt bang van.. Deze dans wordt vaak gedaan voor de All Blacks Rugby game, waar ik waarschijnlijk in Juni heen ga. Dus ben benieuwd.
Zondag 9 februari zijn Lisanne, Sofie en ik naar Rangitoto Island geweest. Sofie en ik hebben naar de top gelopen, om daar het awesome uitzicht te zien. En ja, wat was dat super! Hebben er ongeveer 2u over gedaan om naar de top te komen (260 meter hoog), want het was echt meeeega heet en zwaar. Rangitoto is de jongste vulkaan van Nieuw-Zeeland, 600 jaar oud.

Het weekend daarop zijn Sofie, Rebekka en ik naar de bios geweest (ja alweer) omdat ik van Jon en Anna een ticket had gekregen, voor mijn goede hulp op vrijdag.
Zaterdags zijn Sofie en ik wezen snorkelen bij Goat Island. De hele week was de weersverwachting goed, ’s ochtends was het weer geweldig, maar eenmaal daar aangekomen was het bewolkt en kon het elk moment gaan regenen. En ja hoor, naar 10 minuten in het water begon het te regenen. We konden snorkelspullen lenen van Jon en Anna. En echte Kiwi’s die we zijn, hebben we geen wetsuit gehuurd (wat bijna iedereen wel had). We hebben ongeveer een uurtje gesnorkeld, maar hebben daarna toch onze spullen gepakt en naar huis gegaan. Het is echt super mooi daar en het water is heel helder, dus we gaan absoluut terug naar deze plek. Het is ongeveer een uur rijden, dus kunnen dezelfde ochtend nog beslissen of we gaan of niet. Toen we thuis kwamen, zijn we op de bank in slaap gevallen en werden pas om 7u weer wakker haha.. Hadden snel wat gegeten, filmpje gehuurd en zijn toen naar Rebekka gegaan om film te kijken. Daarna sliep ik bij Sofie, waarna we de volgende ochtend om 11u wakker waren. Voor het eerst. Omdat ze alleen thuis was. Serieus, je kunt hier niet uitslapen, omdat je echte ochtend wakker wordt van de kindjes die huilen, óf de ouders die schreeuwen dat de kindjes moeten ophouden met huilen..

Afgelopen weekend ben ik naar Wellington geweest. Mijn reismaatje Lisanne woont in Martinborough, een klein (echt heeeeel klein) plaatsje dichtbij Wellington, dus die ging ik opzoeken voor een paar dagen. Donderdag was het eerste leuke nieuws al; Wellington Airport zat dicht in verband met mist, dus alle vluchten ’s ochtends waren gecanceld. Het was dus afwachten of mijn vlucht om half 2 smiddags wel ging. Ben toch de normale tijd naar het vliegveld gegaan, om daar te horen krijgen dat we toch 2 uur vertraging hadden. Uiteindelijk om half 5 aangekomen, waarna we in Wellington wat gegeten hadden en daarna bij Lisanne’s hostgrandparents sliepen. Vrijdag zijn we naar haar huis gegaan, waar ik ook Lobke heb ontmoet. Lobke is een Nederlands meisje en zou dat weekend ook bij Lisanne verblijven, aangezien ze van familie is veranderd en maandags (dezelfde vlucht als mij) naar Auckland vliegen. We waren dus gezellig het hele weekend met zn 3tjes. Zaterdag hadden we ’s ochtends de bdayparty van Molly (waar Lisanne au pair van is) en smiddags gingen we een wijnproeverij doen met nog 2 andere au pairs. S avonds hebben we wat gedronken in het dorpje met weer 2 andere au pairs. Nog aangehouden door de politie, die normaal niet te vinden is in Martinborough, om te kijken of we alcohol hadden gedronken.
Zondags zijn Lisanne en ik naar Lake Ferry geweest. Super mooi daar, toch wel anders dan de strandjes hier in Auckland. Hebben zelfs nog zeeleeuwen gespot haha..
Vandaag was het alweer tijd om naar huis te gaan. En jaaaa hoor, Rosan verloor haar portemonnee aan het einde van de dag. Of ja, verloor, eigenlijk gewoon vergeten in de bus. Ik dacht slim te zijn om die vast uit mijn tas te halen, zodat ik m vast had voor de volgende bus, maar nee, zo slim was dat dus niet. Godzijdank had ik mijn camera, mobiel en paspoort voor de tijd in mn tas gestopt, anders was het helemaal een hell geweest. Dus ik Jon bellen, kon hij mij pas 1,5 uur later ophalen. Ondertussen de busstation iets gebeld, maar die waren gesloten, kan morgen pas terugbellen. Hopelijk hebben ze m gevonden, maar die kans is klein. In de auto maar mn bnzcard laten blokkeren en een nieuwe aangevraagd. Toen ik thuis kwam was Anna zo lief; ze gaf me een hele dikke knuffel en voelde helemaal met mij mee. Het zijn echt zulke schatjes, kan me geen betere hostfamily bedenken!!!

Aankomende week heeft Anna een afspraak bij een specialist voor Luke, want hij heeft tongue-tight.. Dat is waarschijnlijk ook ‘zijn probleem’ dat hij ’s nachts niet slaapt en zo veel huilt. Dus dan gaan ze kijken of ze het gaan laseren/knippen, hopelijk gaat het daarna allemaal beter. Vrijdag is Michaels verjaardag. Zondag tot en met volgende week zondag moet ik 75 uur werken, omdat Jon een week weg gaat voor zn werk, pfff wordt dus een lange week…

Oh en ik heb besloten om maar 1x per maand een verhaal te schrijven, dus ze worden lang ;p

xoxo Rosan